Hari ini Nan Madol membentuk daerah arkeologi yang meliputi lebih daripada 18 kilometer persegi (6.9 batu persegi) dan termasuk seni bina batu yang dibina di atas rata terumbu karang di sepanjang pantai Pulau Temwen, beberapa pulau kecil buatan lain, dan pantai pulau utama Pohnpei yang bersebelahan. Teras tapak dengan dinding batunya merangkumi kawasan kira-kira 1.5 kali 0.5 kilometer (0.93 kali 0.31 mi) yang mengandungi 92 pulau kecil buatan—platform isian batu dan karang—bersempadan dengan terusan pasang surut.

Pentarikhan karbon menunjukkan bahawa pembinaan megalitik di Nan Madol bermula sekitar AD 1180 apabila batu basalt besar diambil dari palam gunung berapi di seberang Pohnpei. Penempatan terawal di Pohnpei mungkin sekitar 1 AD walaupun pentarikhan radiokarbon menunjukkan aktiviti manusia bermula sekitar 80–200 AD.[12]

Pada tahun 1985, runtuhan Nan Madol telah diisytiharkan sebagai Mercu Tanda Sejarah Negara.[17]

Sehingga penutupannya pada tahun 2012, objek dari tapak itu dipaparkan di Muzium Lidorkini.[18]

Tinjauan arkeologi bawah laut luar pesisir di Nan Madol

Pada tahun 1978 dan 1979, Dr. Arthur Saxe[20] menjalankan tinjauan arkeologi bawah air untuk menyiasat laporan tiang basalt tenggelam di luar pesisir Nan Madol dan untuk mencari dua bandar prasejarah tenggelam legenda yang dikenali sebagai Kahnihmw Namkhet dan Kahnihmweiso. Tinjauan ini melaporkan menemui beberapa tiang batu tinggi yang diliputi pertumbuhan karang dan setinggi 6 meter (20 kaki), lebar 0.9–1.2 meter (3.0–3.9 kaki), pada kedalaman lebih 25 meter (82 kaki). Kahnihmw Namkhet mahupun Kahnihmweiso tidak ditemui. Walau bagaimanapun, telah dihipotesiskan bahawa bandar Kahnihmweiso mungkin telah dibina di atas sebuah gua, yang runtuh dan membentuk lubang biru yang menelan bandar itu.[19][20]

Pada tahun 1988 dan 1989, sepasukan ahli arkeologi[21] dari Universiti Oregon menjalankan tinjauan arkeologi bawah air di sekitar Nan Madol. Mereka menemui beberapa tiang basalt terdedah di dasar laut ke arah laut Nan Madol. Mereka membuat kesimpulan bahawa lajur ini terdiri daripada bahan binaan yang hilang, terbuang atau jatuh. Mereka juga memeriksa tiang bawah air yang dilaporkan oleh Saxe. Mereka menempatkan dua kelompok lajur yang dijarakkan secara rawak. Mereka menghalau sebatang besi kepada dua daripada mereka dan mendapati hanya batu karang. Salah seorang daripada mereka dibesarkan dan dibedah dengan teliti. Lajur ini didapati terdiri sepenuhnya daripada batu karang dan jelas bukan "...lajur batu yang diletakkan secara sengaja."[20][21]

Pada 2013, Ishimura dan yang lain menggunakan sonar berbilang rasuk, ROV dan selam skuba untuk memeriksa ciri berbentuk blok tenggelam dan objek kolumnar serta lubang biru. Mereka tidak menemui bukti tiang antropogenik yang terdiri daripada tiang basalt mahupun sebarang bukti bahawa tiang bawah air adalah struktur buatan manusia. Mereka juga membuat kesimpulan bahawa lubang biru adalah lubang benam yang terbentuk di batu kapur terumbu semasa paras laut rendah paras maksimum glasier.[20]